Interview afperser ‘Dagobert Duck’

Nu precies 15 jaar geleden werd de warenhuisafperser, die zich Dagobert Duck noemde, in Berlijn gearresteerd door de politie.  Het bleek te gaan om de aan lager wal geraakte kunstenaar Arno Funke. Tegenwoordig is Funke cartoonist en schrijver. Een interview. 

In de jaren ’80 en ’90 jaagde één van de beste politiekorpsen ter wereld zes jaar lang tevergeefs op een warenhuis-afperser die zich Dagobert Duck noemde. De naam Dagobert sloeg op Walt Disney’s archetypische stripheld Oom Dagobert die symbool staat voor de steenrijke vrek en geldwolf die altijd maar meer geld wil.

De Duitse afperser Dagobert wist in zijn eentje met behulp van bomaanslagen, speciaal geconstrueerde tassen, dubbele bodems en op afstand bestuurde apparaten de Duitse opsporingsdienst steeds opnieuw tot grote wanhoop te drijven.  Het Duitse politiekorps werd bij de geldoverdracht steeds opnieuw belachelijk gemaakt door de man die zich uitgaf voor Disney’s beroemde eend. De hele zaak was absurder dan Hollywood het had kunnen bedenken. De werkelijkheid bleek in dit geval fascinerender te zijn dan de fictie. Steven Spielberg en George Lucas hadden deze techno-thriller aan de Spree vast veel te ongeloofwaardig gevonden om te verfilmen. De affaire rond Dagobert werd uiteindelijk de langste en duurste anti-afpersingoperatie uit de Duitse geschiedenis.

Door zijn geniale trucs, die hij soms direct uit de Donald Duck-verhalen haalde, wist de afpersende Oom Dagobert een grote populariteit te verwerven bij het Duitse publiek. In Berlijn was het toen zelfs een rage om justitie te sarren door rond te lopen met T-shirts met de tekst “ Ich Bin Dagobert” erop. Uit een opiniepeiling bleek dat 61,3 % van de bevolking sympathie had voor de geniale en uiterst originele dader. Vooral ook omdat er nooit slachtoffers gemaakt werden. Na zes jaar ploeteren wist de Duitse politie Dagobert uiteindelijk toch te arresten. Het bleek te gaan om de zieke kunstenaar Arno Funke. Tegenwoordig is Funke niet meer als misdadiger actief. Hij is nu cartoonist van het satirische tijdschrift Eulenspiegel en schrijver van romans. Binnenkort wordt zijn website gelanceerd. Funke: “Ik ben zowel kunstenaar als crimineel geweest. De overeenkomst tussen beide ‘vakken’ is dat je voor beiden veel verbeeldingskracht en creativiteit nodig hebt om ze goed uit te voeren.”

Arno Funke maakt uiterlijk gezien niet de indruk een zware crimineel te zijn. Hij straalt niks macho-achtigs uit, slaat geen grove taal uit en is eerder bescheiden dan stoer. Voor zijn 59 jaar ziet hij er nog opvallend jong uit. Met zijn stekelhaar en frêle postuur lijkt hij meer op een puber dan op iemand die stilaan bejaard wordt. Eigenlijk is hij met zijn geinige uiterlijk zelf een beetje een stripfiguur. Funke lacht opvallend veel. Steeds hoort men zijn opvallend hoge lachje overal bovenuit komen. Overal lijkt hij de absurditeit van in te zien. Om de paar zinnen proest hij het uit. Zijn surrealistische kijk op de wereld werkt aanstekelijk en maakt hem een aangename tafelgenoot. Niet direct iets wat men zou verwachten bij iemand die zes jaar in de bak heeft gezeten.
Funke heeft naar eigen zeggen gebroken met de zware criminaliteit. Onlangs wilden de Duitse media hem interviewen in verband met een bankoverval in Berlijn. Journalisten wilden zijn opinie over de gebruikte methode horen, maar dat heeft hij afgezegd. Funke: “Met criminaliteit wil ik niks meer te maken hebben. Ik houd me tegenwoordig liever met kunst bezig.”

IQ van 145
Funke, die de zoon is van een Noorse moeder en een Duitse vader, kreeg een opleiding als fotograaf, maar maakte die opleiding nooit af. Daarna leerde hij voor schilder en installateur van neonreclame. Voor die vakken behaalde hij wel zijn diploma. Hoewel zijn IQ op een extreem hoge waarde van 145 werd vastgesteld, wilde het met zijn carrière niet opschieten. Funke werkte enige tijd als persfotograaf, kunstschilder en illustrator, maar moest later uit geldgebrek in een airbrush- en lakbedrijf gaan werken. Daar kreeg hij zo veel giftige verfdampen en gassen binnen dat hij de schildersziekte OPS opliep, ook wel Organa Psycho Syndroom of schildersziekte genoemd. Zijn zenuwstelsel en hersenen raakten beschadigd. Funke werd zwaar depressief, raakte aan de drank en in geldnood en wilde zelfmoord plegen.

Funke: “Ik had al een pistool aangeschaft en stond een maand voor het afpersen begon op het punt een einde aan mijn leven te maken. Er zaten al kogels in de patroonhouder. Maar telkens als ik dacht aan de smeerboel die zo’n zelfmoord zou opleveren, kon ik de trekker niet overhalen. Ik zag het bloed al van de muren druipen. Dat vond ik zo weerzinwekkend, dat het idee me begon tegen te staan. Het is natuurlijk absurd om zo te redeneren, omdat je er toch niks meer van meemaakt als je dood bent, maar dat beeld weerhield me er toch van om suïcide te plegen.”
“Omdat ik depressief was en in grote geldnood zat, wilde ik dood of een nieuw leven beginnen. Ik had het plan om een braadworsten-tent annex snackbar te beginnen. Om iets nieuws te starten heb je echter geld nodig, maar dat had ik niet. Zo ben ik op het idee gekomen om warenhuizen af te gaan persen. Ik dacht bij mezelf dat wanneer mijn criminele plan onverhoopt zou mislukken, ik altijd alsnog zelfmoord zou kunnen plegen in de gevangenis. In zo’n slechte psychische toestand denk je echt dat je je aan geen enkele regel meer hoeft te houden.”
    
In mei 1988 begon Funke het Kaufhaus des Westens af te persen. Om zijn dreigement kracht bij te zetten, plaatste hij een bom in het warenhuis die ’s nachts moest afgaan, hetgeen mislukte. Daarna plaatste hij nog een bom die wel afging en een schade van 250.000 Duitse Mark aanrichtte. Hevig geschrokken door de grote schade die de bom veroorzaakte, betaalde de directie vervolgens 500.000 D-Mark aan Funke, alias Dagobert. Het geld moest van de afperser in een tas met een tekening van Oom Dagobert erop overhandigd worden, hetgeen ook gebeurde. Van dat geld leefde de voormalige schilder enige jaren, totdat hij alles uitgegeven had.

Val van de Muur
Toen zijn geld op was, stond Funke opnieuw aan de rand van de afgrond. Depressief en suïcidaal wilde hij nogmaals een afpersing doen. Ditmaal had hij het Karstadt concern uitgekozen als slachtoffer. Hij eiste eerst 1 miljoen D-Mark, later werd de eis verhoogd tot 1,4 miljoen.  Omdat de Berlijnse Muur nog maar pas was gevallen en Oost-Duitsland grotendeels nog onontgonnen gebied was, belde Dagobert geregeld vanuit Oost-Duitsland naar de warenhuisdirectie en de politie. Dat zorgde voor grote problemen bij de Duitse dienders omdat de telecom-netwerken nog niet goed op elkaar waren afgestemd en de politie vaak nog niet goed bekend was in het oostelijk deel. Funke had dit van tevoren bewust uitgedacht en wist er zijn voordeel mee te doen.

Om te tonen dat het hem ernst was, pleegde Dagobert vijf bomaanslagen op het Karstadt concern. Geheel in de stijl van stripfiguur Dagobert eiste hij ondertussen dat er een krantenadvertentie geplaatst zou worden met de tekst: “Dagobert groet zijn neefjes” erop als Karstadt bereid was tot geldoverdracht. Sindsdien werd Funke door alle Duitse media alleen nog maar met de naam Dagobert aangeduid. Zijn naam was definitief gevestigd.
In totaal was Dagobert Funke 30 maal betrokken bij een geldoverdracht tussen hem en de politie, zonder dat hij daarbij ooit gepakt werd. Het Britse tv-kanaal Channel 4 liet hem niet voor niets deelnemen aan een show over criminaliteit, The Heist geheten. Niet zonder reden werd Funke daarin afgeschilderd als een internationaal specialist op het moeilijkste gebied van ontvoering en afpersing: de geldoverdracht.
Via geheime tunnels, tassen die op afstand automatisch van rijdende treinen gelanceerd konden worden, dubbele bodems en apparaten die voortbewogen op de rails van de spoorwegen wist hij de politie steeds te snel af te zijn.

Funke had dankzij zijn eerste afpersing veel geld ontvangen en had er flink de bloemetjes mee buiten gezet, maar was naar eigen zeggen toch nog steeds te depressief en ongelukkig om een nieuwe onderneming op te zetten. De kracht ontbrak hem om hard te werken. Daarom ging hij in de volgende jaren door met nog meer afpersingen. Bij het opbellen naar de politie en de warenhuizen sprak hij steeds met een hoog Dagobert-stemmetje door de telefoon. Omdat de politie hem maar steeds niet te pakken kon krijgen, werd er via de media een band met het opgenomen stemgeluid van Dagobert naar buiten gebracht. Dat had geen positief resultaat voor justitie, maar de rap-groep Dr. No verwerkte de stem later wel in de song Da…Da… Dagobert. 
Dagobert werd nooit gepakt bij zijn 30 geldoverdrachten, maar na de eerste 500.000 D Mark binnen gehaald te hebben, joeg de Duitse politie zo fel op de criminele ‘eend’ dat de geldtransacties steeds riskanter werden.

Verschillende keren kon hij net op het laatste moment ontsnappen, hetgeen er echter ook toe leidde dat hij het geld meestal niet meer kon innen. De laatste twee jaar wist hij nog maar 4000 D Mark binnen te halen. Funke: “Eén keer had de politie een zender tussen een pak bankbiljetten gestopt. Het stapeltje leek op het eerste gezicht uit echt geld te bestaan, maar ik zag vrij snel dat er iets niet klopte. Toen heb ik het geld gehouden en het zendertje snel weg gegooid. Een andere keer was er op veel subtielere wijze een opsporingsapparaatje verborgen in het geldpakket dat ik ging ophalen. Van jongs af aan ben ik al in techniek geïnteresseerd waardoor ik er veel vanaf weet. Ik weet hoe eventuele zendertjes werken. Daarom had ik vooraf een tas ontworpen met een bedekking die radio- golven en straling tegenhield. Daardoor kon de politie me niet blijven volgen.”

Omdat Funke zo secuur en omzichtig te werk ging en op wonderlijke wijze de politie keer op keer belachelijk maakte. Duitsland was jarenlang in de ban van deze techno-bandiet. Sommige mensen beschouwden Funke zelfs als een soort Robin Hood: de vogelvrij verklaarde Britse volksheld die roofde van de rijken en het schonk aan de armen. Funke: “ Ik beschouw mezelf helemaal niet als een Robin Hood. Sommige mensen doen dat wel, maar ik perste alleen maar af om zo geld te krijgen om een nieuw leven te kunnen beginnen. De mensen die mij als Robin Hood zagen, waren meestal Oost-Duitsers. Die waren vaak een beetje anti-westers en alles wat er gebeurde tegen de West-Duitse overheid, vonden zij uiteraard prima.”

Arrestatie
In 1994 was het spel van Dagobert echter uit. Op 22 april van dat jaar werd Funke in Berlijn gearresteerd, een schade van 10 miljoen D Mark achterlatend. Bij de laatste afpersingszaak was door de politie geconstateerd dat Dagobert vanuit het zuiden van Berlijn gebeld had, waarop justitie besloot om overal in dat gebied observatieposten in te richten om de dader te vatten. Daarbij was een verdacht wit voertuig met een fiets erin gespot. Het ging om een huurwagen op naam van ene Arno Funke. Van toen af werd de aan lager wal geraakte kunstenaar continu in de gaten gehouden en bij een nieuwe belpoging gearresteerd in een telefooncel. Zonder tegenstribbelen zei hij tegen de rechercheur:”Ik ben Dagobert”.

Funke: “Ik was toen zo depressief en had zoveel alcohol op dat ik na het bellen half-dronken in de telefooncel ben blijven wachten op de overdracht van het geld. In het begin belde ik via een ontraceerbaar computerprogramma naar de politie of vanuit onverwachte plaatsen, maar ik werd steeds gefrustreerder en onvoorzichtiger. Ik wilde het geld zo graag hebben dat ik lichtzinnig werd en gewoon in een telefooncel belde. Dat werd mijn ondergang. Eigenlijk duurde het nog lang voordat de politie me pakte in die telefooncabine, vond ik.”

Proces
Funke verklaarde tijdens het proces dat het altijd zijn droom was geweest om de rijke Disney-held Dagobert te zijn en net als hij te zwemmen in het geld. De Duitse justitie veroordeelde hem tot 7 jaar en negen maanden cel. Na hoger beroep van de openbare aanklager werd hem zelfs negen jaar cel toebedeeld. Daarbij werd wel rekening gehouden met het feit dat Funke hersenbeschadiging en een depressie had opgelopen door zijn werk in de verffabriek. Funke: “De artsen die mij behandelden en de rechter hebben bevestigd dat ik inderdaad aan OPS leed. Daarom heb ik een lagere straf gekregen dan gebruikelijk. Mijn brein was beschadigd, maar de dokters zeiden dat het in de toekomst goed zou komen. Nu ben ik voor 90 procent gezond. Af en toe heb ik er nog last van, maar het gaat behoorlijk goed. Het is allemaal niet zo problematisch meer als vroeger.”

Als bijkomende straf moest Funke ook 2, 5 miljoen D Mark terugbetalen aan het Karstadt concern. Funke: “Dat is er echter nooit van gekomen. Van het geld was niks meer over. Ik had amper nog geld genoeg om mijn advocaat te betalen. Sparen kan ik nog steeds niet. Alles wat er overblijft, moet ik afstaan, maar daar maak ik me geen zorgen over omdat ik toch niet veel overhoud.”

Na 6,5 jaar gevangenis werd Funke vrijgelaten wegens goed gedrag. Al in de gevangenis begon hij via een resocialisatie-project als cartoonist te werken bij een uitgeverij. Funke: “In de gevangenis zelf mocht ik ook tekenen en schilderen. Daar ben ik begonnen met mijn eerste boek: Mein Leben als Dagobert.”
“Ik vond mijn verblijf in de gevangenis niet bijzonder onprettig. Hoewel het niet een plaats is die mijn voorkeur heeft, was het geen hel voor me. Ik was er zelfs een beetje een held, maar heb er verder geen vrienden gemaakt. Zo goed kon ik het nu ook weer niet vinden met mijn collega-misdadigers. Ze respecteerden me er om wat ik gedaan had en heb er geen problemen gehad, op één keer na, toen ze me in de bloementuin van de gevangenis binnengesmokkelde drugs wilden laten ophalen. Dat weigerde ik waarop velen me kwaad aankeken. Maar ook dat werd opgelost. Ze begrepen het uiteindelijk wel dat ik mijn spoedige vrijlating niet op het spel wilde zetten door zo’n actie.”      

Schuld en Boete
“In mijn gevangenisperiode ben ik ook begonnen met veel te lezen. Ik had toch tijd genoeg. Toen kon ik eindelijk eens beginnen aan de boeken die ik altijd al had willen lezen zoals Schuld en Boete en Herinneringen uit het Dodenhuis van Dostojevski. Dostojevski heeft zelf ook in de bak gezeten. Hij zat vast in Siberië wegens revolutionaire activiteiten. Toen ik zijn boek las, herkende ik veel. Ik had de zelfde gevoelens en maakte dezelfde situaties mee als hij. Dostojevski schreef duidelijk vanuit eigen ervaring. Wat ik vooral leerde uit die boeken was dat mensen door de eeuwen heen eigenlijk niet veel veranderen.”

“Bij mij in de gevangenis kwam ik bijvoorbeeld wonderlijk genoeg, net als Dostojevski, een man tegen die gelukkig was in de gevangenis. Die kerel vond het leven buiten de cel veel te ingewikkeld. In de burgermaatschappij moet je volgens hem veel te veel moeite doen om werk te vinden en om aan je primaire levensbehoeftes te voldoen. Dit in tegenstelling tot de gevangenis, waar je niet hoeft na te denken. Daar zijn voedsel, een bed en televisie altijd beschikbaar. Over drie maanden zou die kerel vrij komen. Daar was hij bepaald niet blij mee, ha, ha, ha. Dostojevski beschrijft in zijn werk ook zo’n type. Het is wel bizar dat na zo’n 150 jaar het werk van Dostojevski dus nog actueel is. Dat typeert een goed schrijver denk ik.”

Gevraagd waarom Funke als technisch expert en man die de politie jaren om de tuin leidde, niet geprobeerd heeft te ontsnappen uit de bajes, zegt Funke: “Ik heb daar alleen voor de grap aan gedacht. In realiteit zou een vluchtpoging zinloos zijn geweest voor mij. Waar moest ik naartoe? Ik had helemaal geen geld en de politie zou me steeds opjagen. Dat leek me niks. Buitenlandse criminelen die vluchten, kunnen in hun thuisland vaak een goed leven opbouwen. Daar zoekt vaak niemand ze. Ik kon dat niet en naar het buitenland gaan, trok me helemaal niet aan.”
“Gedurende mijn verblijf in de cel zijn er wel vier mensen ontsnapt. Ik kende er eentje die met behulp van een ‘diamant- draad’ zijn tralies heeft doorgezaagd. Diamanten zijn keihard en in staat bijna alles door te vijlen. Zo’n klein draadje kun je doodeenvoudig naar binnen smokkelen, dat ziet niemand. Tegenwoordig hoef je echt niet meer een vijl in een brood naar binnen te smokkelen zoals vroeger hoor.”

Spijt en Moraal
Funke heeft meerdere malen spijt betoond voor zijn bommen-campagne en de afpersingen. Funke: “Ik heb zeker spijt van mijn misdaden. Ik had het nooit mogen doen. Toch wil ik mijn berouw wel wat verder nuanceren en uitleggen.  Dat is nodig want normale, doorsnee burgers denken totaal niet na over moraal en ethiek. Ze beseffen niet wat er allemaal achter zit en waarom iemand zoiets doet.”

“Ik heb mijn misdaad gepleegd omdat ik wilde leven. Ik leef graag, maar zag het toen even niet meer zitten. Mijn misdaad is uiteraard niet goed te praten, maar ik ben er voor gestraft door justitie. Ik heb er mijn verdiende straf terecht voor moeten uitzitten. Daardoor is er volgens de wet gerechtigheid geschied, maar dat bevredigt de slachtoffers en het publiek vaak niet. Ze vinden de straf dikwijls te laag en beschouwen me als een terrorist. De gewone man in de straat begrijpt niet dat de misdaad eigenlijk niks te maken heeft met de straf. Volgens de wet hoort bij een vergrijp een bepaalde straf, maar die is niet evenredig aan het vergrijp. De overheid maakt die wetten, maar volgens de gevoelens van het gewone volk zijn die straffen niet overeenkomstig. Ze verwisselen hun gevoelens met wetgeving. Dat is wel lastig uit te leggen.”

“Hoewel er aan de ene kant mensen zijn die mij als terrorist beschouwen, zijn er ook figuren die me toch blijven zien als een moderne Robin Hood. Met beide opvattingen ben ik het niet eens. Meer dan een psychisch zieke kunstenaar die afperste om een nieuw leven te beginnen, ben ik nooit geweest.”

“ Ik ben, ondanks mijn criminele verleden, ook nooit tegen de maatschappij of de wet geweest. Ook nu niet. De samenleving maakt de wetten en de regels. Daar wil ik me aan houden omdat ook ik een lid van die maatschappij ben. Ik ben geen ‘outlaw’ of bandiet die zichzelf vogelvrij verklaard heeft zoals Robin Hood. Dat ben ik in het verleden ook nooit geweest en wil ik in de toekomst ook niet worden.”  
 
Universiteit des levens
Funke: “ Er wordt vaak beweerd dat de gevangenis een Universiteit van de Criminaliteit of een Universiteit des Levens is, maar dat is bullshit. Er zitten alleen maar idioten in de bak. Het merendeel is onopgeleid, op een enkele bankdirecteur na, die financiële malversaties heeft gepleegd. Hoog opgeleide boeven kunnen echter ook stomme fouten begaan. Kijk maar naar de kredietcrisis. Zo’n beursgoeroe als Bernard Madoff is toch ook gepakt. Er lopen volgens mij nog meer figuren als Madoff rond. Die worden echter nooit gevat omdat ze te sluw zijn. Daar ben ik zeker van. Madoff was vooral succesvol toen het goed ging met de economie. Omdat iedereen hem vertrouwde, bracht men gigantische hopen geld naar hem toe. Allemaal schone schijn zo bleek later. Hij had eigenlijk alleen maar succes omdat hij ‘succesvol’ was. Ik moet er eigenlijk wel om lachen, maar vind hen tegelijkertijd ook grote stommelingen, net als Madoff zelf overigens. Als je het echt goed doet, word je nooit gepakt.”

“ Ik zie altijd de fouten van criminelen en begrijp meteen waarom het niet gewerkt heeft. Dat valt me altijd als eerste op. Het is een tik van me. Bijna perfect uitgevoerde misdaden die toch zijn misgelopen interesseren me buitengewoon. Helemaal mooi is het als criminelen volkshelden worden. Ronnie Biggs van de Great Train Robbery is een mooi voorbeeld. Hij voerde samen met enkele handlangers een bijna perfecte treinroof uit, werd toch gepakt, maar ontsnapte later om vervolgens meer dan dertig jaar als playboy in Brazilië te leven. Dat is toch een prachtig figuur.”

“ In Duitsland hadden we enige jaren terug een postbode, Gert Postel geheten, die zonder diploma’s psychiater was geworden. Hij deed zijn werk zo perfect dat hij zelfs tot gerechtspsychiater werd benoemd. Tot bleek dat hij helemaal geen psychiater was, maar postbode. Hij had iedereen om de tuin geleid door allerlei indrukwekkende psychiatrische termen te gebruiken en zich gewichtig voor te doen. Iedereen trapte er in totdat per toeval zijn echte identiteitskaart werd gevonden. Op de koop toe heet zo’n man, die als postbode begon, dan ook nog Postel, ha ha,ha. Echt hilarisch. Dat kun je toch niet bedenken?”

“In het echt gebeuren soms dingen die fantastischer en wonderbaarlijker zijn dan sprookjes en fantasieverhalen. Sommige goed gepleegde misdaden worden in het echt vernuftiger en beter uitgevoerd dan op het witte doek. Ocean’s 11 vond ik bijvoorbeeld een beetje tegenvallen. In het echt zou het je op die manier niet lukken. Het is geen slechte film, maar echt goed en realistisch vond ik hem ook niet.”
“Soms wordt mij gevraagd of Hollywood een inspiratiebron was voor mijn techno-afpersingen, maar dat was het helemaal niet. Ik had gewoon geld nodig en heb alles zelf uitgedacht, ontworpen en uitgevoerd. De filmindustrie in Hollywood wilde later op zijn beurt mijn verhaal wel gaan verfilmen, maar dat is er nooit van gekomen. Er was al zoveel publiciteit geweest rondom mijn daden dat iedereen het verhaal wel kende zo ondertussen. De film zou te weinig bezoekers hebben getrokken, werd gevreesd.”     

Vrijlating
Toen Funke uit de gevangenis werd vrijgelaten, was hij opeens een beroemdheid. De media doken meteen op hem. Funke: “Dat was heel vreemd om mee te maken. Je lijkt wel een beroemde acteur omdat je steeds gefotografeerd wordt en je hoofd continu op televisie komt en in de krant staat, maar ondertussen word je wegens je criminele achtergrond nergens aangenomen en heb je te weinig geld om van rond te komen. Als je dan toch iets gaat kopen staan de mensen op je vingers te kijken om te zien wat je nu eigenlijk aanschaft. Dat is echt bizar kan ik je vertellen. Als je bekend en rijk bent is zoiets geen probleem, maar als je geen cent bezit wordt het lastig. Soms was het ook wel leuk hoor. Als een ober je een extra goede plaats geeft of je niet hoeft af te rekenen bijvoorbeeld. Dat is wel aardig natuurlijk. ”

“Continu wilden mensen met me spreken. Dat vond ik meestal wel leuk. 95 procent van de mensen was vriendelijk en positief tegen me. De overige 5 procent zag me, denk ik, niet zitten, maar uitte dat ook niet.”
“Mensen met een goede baan zeiden me dikwijls dat ze ook wel hadden willen doen wat ik gedaan had. Dat komt natuurlijk omdat ze, zoals zoveel mensen, op zoek zijn naar een beetje avontuur en een doorbreking van de alledaagse saaiheid. Dat dromen van avontuur heb ik ook altijd gehad. Tot mijn spijt ben ik echter avontuurlijker geweest dan goed voor me was.” 

“Later heb ik goed van mijn bekendheid kunnen profiteren. Omdat je bekend bent, word je dikwijls uitgenodigd voor van allerlei evenementen en leer je diverse beroemdheden kennen. Zo ben ik in de TV show The Heist van Channel 4 terecht gekomen en is er ook nog een film over me gemaakt met de titel Das Phantom.”
                  
Tegenwoordig werkt Funke als cartoonist voor het satirische blad Eulenspiegel. Met de computer ontwerpt hij spotprenten en tekeningen over actuele onderwerpen. Maar Funke is ook bezig aan een nieuw boek. De eerste 80 pagina’s zijn al af. Herfst 2009 moet het af zijn. Funke: “Mijn werk is surrealistisch, absurd en zit vol fantasie. Ik houd veel van kunstenaars als Salvador Dali en de Belgische tekenaar Quirit. Daar kijk ik graag naar. Mijn eigen verhalen gaan vaak over wetenschap, maar dan totaal anders uitgelegd. Ik schep vaak een parallel universum waarin niets is wat het op het eerste gezicht lijkt.”

“Al van jongs af aan ben ik continu bezig met de vraag wat ‘realiteit’ nu eigenlijk is. Mensen nemen veel zaken voor normaal en waar aan terwijl alles in de wereld en de maatschappij ook helemaal anders had kunnen zijn. In de dierenwereld zie je soms dat het leven heel anders in elkaar kan zitten dan wij mensen moreel aanvaardbaar achten of zelfs voor mogelijk houden. Momenteel schrijf ik bijvoorbeeld over een diepzee-vissensoort  waarbij het vrouwtje na de paring letterlijk vergroeit en versmelt met het veel kleinere mannetje. De twee vissen  komen daarna nooit meer los van elkaar en hun bloedsomloop raakt zelfs helemaal met elkaar verstrengeld. Zulke dieren bestaan echt. Het mannetje dient bij die soort eigenlijk alleen maar als spermabank voor het vrouwtje. Absurd maar waar. Andere voorbeelden van dergelijke vreemde dieren die me fascineren zijn de Bidsprinkhaan en de Zwarte Weduwe spin. Bij die soorten eet het vrouwtje het mannetje op. In mijn boeken vertaal ik dergelijke situaties dan naar de menselijke wereld. Aan de hand van echt bestaande voorbeelden van bijzondere dieren fantaseer ik daarover vervolgens verder in mijn boeken.”

“Voor ons lijken de Zwarte Weduwe en de Bidsprinkhaan rare beesten, maar eigenlijk is hun gedrag toch niet zo vreemd vind ik. Het zou logisch zijn als vrouwen, net als bij de Bidsprinkhaan, de macht zouden hebben in onze maatschappij en in de wereld. De vrouw brengt immers het leven voort en doet meestal de opvoeding. Het Christendom heeft de vrouw altijd ondergeschikt gemaakt aan de man, maar eigenlijk is dat tegen-natuurlijk en vreemd. Wat dat betreft doen de Papuas op Nieuw-Guinea het met hun animisme en de verering van een moedergodin veel beter, vind ik. Daar kunnen we nog veel van leren.”

Zeer binnenkort verschijnt de nieuwe website van Arno Funke op het internet: http://www.arnofunke.de/
In de herfst van dit jaar (2009) komt het nieuwe boek van Arno Funke uit bij Orange Verlag:
http://www.orange-press.com

Eerder verschenen boeken van Arno Funke
“Mein Leben als Dagobert: Die Bekenntnisse des Kaufhauserpressers” Ch. Links 1998

“Ente Kross. Cartoons und Geschichten”   Eulenspiegel 2004

Films en Documentaires
Das Phantom- Die Jagd nach Dagobert (1994). Film over Arno Funke als afperser Dagobert Duck.

The Heist (2004). Show over Misdaad van het Britse Channel 4 met Arno Funke.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Schrijf je in voor TOEN!