Stromende regen. ‘Dan gaan we hier naar links’. Ik ken Wim al jaren. Fietsend gaan we het heuveltje op. Bovenop staat een grote markante villa. ‘Hier woonde de barones’, zegt hij. ‘Wim’, zeg ik, ‘de deur staat open!’ We aarzelen geen moment en zonder onze fietsen op slot te zetten stormen we naar binnen. Meteen worden we achtervolgd door twee bewakers. We mogen niet naar binnen. Nadat we ons verhaal, althans dat van Wim Coster, hebben uitgelegd, mogen we bij hoge uitzondering het pand in. De trap op. Mijn hart bonst in mijn keel. ‘Via deze trap ging de barones naar boven, naar haar slaapvertrek, voor haar verboden liefde!’, roep ik. ‘Met de dominee’, vult Wim aan. ‘De geilaard’, denk ik, maar temidden van louter mannelijk gezelschap doe ik er het zwijgen toe. Lees verder →